انلیل

گم‌شده‌ی من همان یک کلمه بود؛ که نگفتی.

خدا خودم بودم، ابراهیم و اسماعیل هم خودم بودم.

گوسفندی امّا در کار نبود و چاقو هم برید.

دلم نمیخواهد لاک پشتی باشم که سر به لاک فروبرده،

سنگ بودن را دوست تر دارم.

قدیمی شده، کُنده… ولی هنوز’ می‌بُره.

تک‌تک #حرفهایش

به شدت نیاز دارم برم لب ساحل داد بزنم

جوری که ماهی ها بیان رو آب بگن "خفه شو"

من حدس میزنم که جنون دارم.

جز تو چی دارم، منِ دیوونه؟

من پر از حرفم؛ پس شکنجه م کن.