کبوتر بچه بودم مادرم...

اولپرنده بود با بالهای سیاه  

با مقصدی که برای آسمان مهم نبود . 

دومپدرم تیز همان لوی تیو  

وقتی پلاس میشد خوب گرفته بود ازش . 

سومیه ذره ای کجن  تیغار ساکت گپو  

حالی که جاش توی حال نیست درش بیار  

هیله مواظب پات نخارد قد بی تفاوت اتو.  

( خارد دوباره معنی شود تقلای دستهای ما  

با زحمت زیاد زیر حصاری پتو ) 

آخر شبیه ممتونه چشمای سرحدیش   

با دست خودم گرفتم از لو تیو گرفتم ازش .  

کاسکه فقط خدا بکنت ای دفعه جلد حوآ نبوت  

           ای دفعه قاب اتاق ما بشت 

                                    بمونت گپ ببوت. 

 :ضجه گریه نکرده بود انموقعکه، حالام فارسی خملی شده از بس ا رو دست کاکاش نوشته بود.