بی نام و نشان
موقتا بعدا صاحب پدر مادر می شومبی نام و نشان
موقتا بعدا صاحب پدر مادر می شومضرغام
شهریور پارسال پیامبر از بین ما رفته بود ، این شعر تکراری دلیلش همین یه نکته بود .
ضرغام
کوچه ای بود که همه ی خانه ها به او ربط داشت
پاهای سرکشی که آرام نمی گرفت
با ردپائی که از سر کفش ها بیرون پرید.
تنها کسی که توی جنگ های صلیبی نمرده بود
ضرغام بود ، که به اندازه ی حجم یک سیب دست داشت
میگفت : خواب دیده ام که با یک کبو تر گرسنه میشود
روی شکم مزرعه پا گذاشت .
از رگ های تزریقی زمین چه سخت آب گرفت تا مشتی گندم
زیر چشم بیابان کبود کرد، اما...
اما گهکمی که هیچوقت صبح نداشت ،
یک شب به احترام شته خواب رفته بود
ضرغام ، پیامبری که شکست خورد
دستی که معجزه درخت را بلد نشد .
میگفت : گفتم که آشنا سرش نمی شود
این خاک همیشه غریبه پرست بوده است
شانی اگر سر کوچه ها چرت می زند
گوچا اگر همیشه پیراهنش خاکی است ،
دستان طارمی اگر پینه بسته بود ،
تنها دلیلش این است ، که برای خودی کار نمی کند
تنها دلیلش این است که خدا حاجی آبادی است
آبادی است .
تنها کسی که توی جنگ های صلیبی نمرده بود ،هفدهم شهریور ۸۷ مرد
خسته شو از خودت ، که همیشه ناراحتی
موسی بندری : بروید بستنی بفروشید
آه ای پیامبر اوللعزم ،موسی
فرستاده ی خدا
این قوم را رها کن که بندری
شاعرنمیشود
ما گوساله پرستان،
ِبافهم یونجه ای ،
از لا به لای مزرعه تو،
یک خط بر نکرده ایم.
این آیه های تو تکراری است
جرجیس پشت من شکسته بود
شیطان شده ایم ما ،
شرمنده ،
به آدم سجده نمکنیم .
جناب استاد ،
به کرات فرموده اید که تنها کسی از نگاه شماشاعر است ، که روزی ۸ ساعت کارشعر کند . قبول
والبته برهیچ کس پوشیده نیست که اگر شاعر مطالعه وتمرین متداوم داشته باشد صد چندان موفق تر و تاثیر گذار تر است واینهابه گستردگی وازگان شاعر و تکنیک در شعر می افزایدو ما این نصیت پدرانه شما را به گوش جان می پذیریم .
اما ، پدر محترم ، استاد گرامی ،
کاش شما هم اگر میشد و مقدورتان بود ، حداقل روزی ۸ دقیقیه تمرین ( مشق یک) شاعرانگی میکردید ، تمرین به اینکه یک بار درمحفلی باشید و کسی را نرنجانید . سخت نیست بخدا
که انگاری شاعر باید عاشق باشد ، عاشق مردمش، تا تلنگر بزندتا شعرش به رقص در بیاورد ، پای چشمی خیس کند و ....
داد هم اگر میزند شاعر ،باید حنجره ی مردم بی صدا و خفه شده باشد نه خنجری به سینه اهل دل و تمناهای نفس وامانده ی خودش متاسفم ،
متاسفم برای شاعری که برای آوانگارد بودن وثبت اسم،ازچکش استفاده میکند ،آنهم توی سر مای که میخ شده ایم به استادی خودش .
اما در مورد ساجده کشمیری فرمودید :
(هر کس بگوید کشمیری شعر گفته و شاعر بوده،یا شعر را نمیشناسد یا ساجده را )
استاد بزرگ ، نقد شعر کشمیری کار درستی است، همانطوری که ما هم نقد داریم ،اما نقد شعر کشمیری نفی کشمیری نباید باشد .هی ی حوصله ندارم و گرنه در این خصوص گلایه بسیار است . در پایان ،زور زدم که بگویم :
با فهم ذره بین هیچ چیز بزرگ نیست!
از من که عاشق نمیشوم بخور!
...وعشق
واژه ایست که خداوند
آن را آفریده ی شهنازی هم خوب نفهمیده
بود ،
ورنه چاکه نمیزد که سیزده سالگیم را
توی آشپزخانه اش تکه تکه کند .
از بچه هوری که با سیلی
توی ماهی تابه ات سرخ میشود از یقه /
پیراهن پرسپولیسی
که سه فصل است توی لیگ هیچ
پخی نشد / در آورده که هیچ / میخواهد برگردد
تو رو خدا / ته دریا / لیدر استقلال نه نمی شوم / صحبت از
شیرنی و
حلاوت عشق میکنی ؟
لج نکن
تا نکردم /
یک نمکدان روی سینه ات خالی خالی
نخور عزیز دلم /
بدون نان و نمک سیر نمی شوی
با بچه هوری که شکمش خار دارد و
«عشق» به دندان
سرش نمی شود .
آلوده شدم به تو
عکاس : غلامرضا محسن پور
از لابلای تو که آب شدی زیر پای من
من شسته نمیشود و باز ضجه میزنم
از وقتی توی خیس جمعه به نکاح علف درآمدی
این چاله برای من آب ندارد و برای تو نان نمیشود
عکاس : غلامرضا محسن پور
آرمات شعر
به جهنم ِ این بندرعباس!
این زمین هم
نمی خواهد به این منوال بچرخد، نچرخد
به جهنّم این بندر عباس!
می توانم
من مورچه ی توی سایه ی خودم از گرما
علفی بگیرم روی این شهر
زمین هر طرف می خواهد بدود!
از هرمز قلعه ی پرغالی ها
سوراخ دندان هایم
در ساروج های زیر دریا کنده شد
تا رسیدیم به این جا
که درست بغل طعم گوش سّید مظفر است
حالا هم که من مورچه
گرما رسیده به اینْ جایم
چرا لگد نزنم به این زمین
بچرخد و بچرخد و از سرگیجه
قطب شمالش را
توی بندرعباس .
این هم شعر زیبایی از سعید آرمات
خاکروبه
...
وقتی که صبح ،
تازه صلاة ظهر از خواب پرید
مرغ سحر قصه اش را برای خاکروبه گفته بود...
: باز خواب میفتد رمضانو ، این ضجه حرام میشود.